Είναι ουρολογική κατάσταση κατά την οποία η του κινδυνεύει από μερική ή ολική νέκρωση λόγω του στραγγαλισμού που υπέστη από το στενό δακτύλιο της μετά την προσπάθεια της βίαιης αποκάλυψης της βαλάνου από τον ίδιο τον ασθενή ή από τον του.
Η κάθε βίαια προσπάθεια της αποκάλυψη της δεν θα πρέπει να επιχειρείται. Αν επιχειρήθηκε, θα πρέπει να καταβάλλεται κάθε λογική προσπάθεια η να επιστρέψει στην αρχική της θέση και να καλύψει ξανά τη .
Η παραφίμωση συμβαίνει μόνο σε εκείνους που έχουν άκρα πόσθη και προσπάθησαν να αποκαλύψουν τη . Δεν μπορεί να συμβεί από μόνη της, αν και υπάρχουν βιβλιογραφικές αναφορές σε παραφίμωση που συνέβη κατά την ερωτική επαφή.
Οι περισσότερες παραφιμώσεις συμβαίνουν στα αγόρια που διερευνούν τον εαυτό τους, καταλήγουν σε παραφίμωση και μετά ντρέπονται να ειδοποιήσουν τους γονείς, παρά τον πόνο που νιώθουν, επειδή αισθάνονται άβολα ή και ενοχές.
Δεν είναι σπάνιες και οι καθαρά ιατρογενείς παραφιμώσεις όταν ο παιδίατρος αποκαλύπτει βίαια τη και μετά ή ξεχνάει ή φοβάται η αναθέτει στους γονείς να επαναφέρουν την στην αρχική της θέση αργότερα.
Η παραφίμωση μπορεί πιο εύκολα να συμβεί στα παιδιά ή ενήλικες που φέρουν μόνιμους καθετήρες μακροχρονίως.
Η παραφίμωση δεν μπορεί να συμβεί σε σωστά περιτετμημένα άτομα.
Οι νεκρώσεις της βαλάνου από την παραφίμωση στις ημέρες μας είναι σπάνιες, ωστόσο μπορούν να συμβούν.
Η παραφίμωση είναι μία από τις πολύ σπάνιες ουρολογικές καταστάσεις και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα, μόνο από ή παιδοχειρουργό εκπαιδευμένο στον ειδικό χειρισμό της ανάταξης η οποία επιχειρείται στα εξωτερικά ιατρεία χωρίς γενική αναισθησία, αλλά με φόντο τα παυσίπονα φάρμακα, χορηγούμενα πριν την ανάταξη.
Εάν η ανάταξη αποτυγχάνει, ο ασθενής οδηγείται στο χειρουργείο με σκοπό την επανάληψη της προσπάθειας ανάταξης υπό τη γενική αναισθησία. Δεν είναι σπάνιο να είναι αναπόφευκτη η χειρουργική ραχιαία σχάση του δακτυλίου της άκρας πόσθης με σκοπό την επαναφορά της στην αρχική της θέση.
Το συμβάν της παραφίμωσης στο ιστορικό του ασθενή από μόνο του υποδηλώνει την ανάγκη της τυπικής η οποία δεν πρέπει να επιχειρείται σε οξεία φάση, αλλά 3-6 μήνες μετά το συμβάν της παραφίμωσης.
Εικόνα 1. Παραφίμωση
Εικόνα 2. Κανόνας ανάταξης παραφίμωσης
